എൻ യാത്ര
ഏകാന്തമാം വഴിത്താരയിലൂടെ
ഞാൻ നടന്നു നീങ്ങിയപ്പോൾ,
ഞാൻ തനിയെയെന്ന തോന്നൽ
മനസിനെ വേദനിപ്പിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.
എങ്കിലും ഈ യാത്ര ഏറെ
നാളില്ലെയെന്ന തോന്നലെന്നെ
നടക്കുവാൻ പ്രേരിപ്പിച്ചു.
ഇനിയുള്ള യാത്ര
തനിച്ചാകണമെന്നു ഞാനുറപ്പിച്ചപ്പോഴും,
സായാഹ്‌ന സന്ധ്യയിലെ തെന്നൽ
ആഴിയിലെ അലകളെ ദിശ മാറ്റുന്നതുപോലെ,
അവരുടെ സാമീപ്യം എന്റെ യാത്രയെ
വഴിമാറ്റിയേക്കാം എന്ന എന്റ്റെ ഭീതി
എന്നെ അവരിൽ നിന്നും അകറ്റിക്കൊണ്ടേയിരുന്നു.
ആ അകൽച്ച അവരെ വേദനിപ്പിച്ചിരു-
ന്നുവെന്നു ഞാനറിഞ്ഞിരുന്നുവെങ്കിലും,
ആ വേദനയിലപ്പുറമൊരു വേദന
നൽകുവാൻ ഞാനൊരുക്കമല്ലായിരുന്നു.
എന്നിലെ സ്നേഹമുകുളങ്ങൾ മൊട്ടിട്ടിരു-
ന്നുവെങ്കിലും അത് പിഴുതെറിഞ്ഞുകൊണ്ടു,
ഞാൻ വീണ്ടും യാത്ര തുടർന്നു.
ആ യാത്രയിലെ ഏകാന്തതയും
മൂകതയും ഇരുളുമെല്ലാം,
എന്നെയേറെ ഭീതിപ്പെടുത്തിയിരുന്നെങ്കിലും,
ആ യാത്ര അനിവാര്യമെന്ന്
എൻ ചിത്തം മൊഴിഞ്ഞുകൊണ്ടേയിരുന്നു.
എന്തെന്നാൽ എന്നിലെ ഇരുൾ
എന്നെയാകവേ വലഞ്ഞിരുന്നു.
ആ ഇരുൾ ചുറ്റിലും പടരുവാൻ,
ഞാനാഗ്രഹിച്ചിരുന്നില്ല ,
ആഗ്രഹിക്കുന്നുമില്ല.
ഇനിയേറെ ദൈർഘ്യമില്ലേയെന്നറിയുകിലും
യാത്ര തുടരുകയാണാ ഇരുൾ പാതയിലൂടവേ.
Not connected : |
