താനെ പെയ്യുന്ന മഴയിൽ തനിയെ നിന്നു നനയുന്നവളോട്
അരികിൽ നീയില്ലയെന്ന ദുഃഖ -
മാകാമീയകധാരിൽ മഴ,
അമർഷം തിക്കി നിറക്കുന്നത്.
മഴത്തുള്ളികൾ ലില്ലിപ്പൂക്കളായി മുളപൊട്ടും.
ഇരുട്ടുക്കുത്തിപ്പെയ്തിറങ്ങുന്നൊരീ-
രാമഴയിൽ കറുത്ത കുടയുമേന്തി
നീ എന്റെ ലില്ലിപ്പൂക്കളെ വന്നു തഴുകുക..
നഗ്നപാദങ്ങളുടെ അടിവെള്ളയിൽ,
ചളി കെട്ടിയ വെള്ളം ഇക്കിളിപ്പെടുത്തുമ്പോൾ,
നീ ഓർക്കുക..
അകാരണങ്ങളാൽ സ്പന്ദനം നിറുത്തിവെച്ചൊരെൻ ഹൃദയത്തെ.
കാറ്റിന്നു നിന്റെ ചുരുണ്ട മുടിക്കുത്തുമഴിക്കവേ
നീ ഓർക്കുക..
ഞാനെടുക്കാതെ ബാക്കിവെച്ചു-
പോയോരെൻ ശ്വാസനിശ്വാസങ്ങളെ.
ഈ മഴയിൽ, ഈ കാറ്റിൽ, ഇനി ഈ ഇരുട്ടിൽ,
എന്നെച്ചൊല്ലി നീ -
നക്ഷത്രങ്ങളെ തിരഞ്ഞ്
മൃദുകൺപോളകൾ നനക്കേണ്ട..
നക്ഷത്രമല്ല ഞാൻ.
മോക്ഷം ലഭിക്കാത്തൊരു പ്രേതം.
ഇനിയും നിനക്ക് മനസ്സിലായില്ലേ?
ഞാനെന്നാൽ തുടർച്ചയായ മരണവും
മഴയെന്നാൽ ഈ ശരീരം വിട്ടൊഴിഞ്ഞു-
പോയോരെൻ പ്രാണന്റെ പ്രേതവുമെന്ന്.
കഴിയുമെങ്കിലാ ലില്ലിച്ചെടിയുടെ-
വേരുകളടർത്തി നോക്കുക.
താഴെ, ആറടി താഴ്ചയിൽ,
കിതച്ചുക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നൊരു
ഹൃദയത്തിലെ നീലഞരമ്പുകൾ
കാണാം...
ഇനിയും നിനക്ക് വിശ്വാസമായില്ലേ?
വരുവിൻ,
മച്ചിനുമേലെ, ചോരയൊലിച്ചിറങ്ങി-
ക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നൊരാ മേശമേൽ,
എഴുത്തുവിളക്കിനരികെ,
ശരീരമില്ലാതൊരു കൈ
ഇനിയും എഴുതിക്കൊണ്ടിരിപ്പുണ്ട്...
ഇപ്പോഴും എഴുതിക്കൊണ്ടിരിപ്പുണ്ട്...
Not connected : |
