എന്റെ മുത്തശ്ശി
തുറന്ന കൺപീലികൾ അടച്ചു വച്ച് ,
തണുത്ത കാലിൻ പേരു വിരൽ കൂട്ടി കെട്ടി
നനഞ്ഞ കണ്ണു തുടച്ചു കൊണ്ടു ,
തേങ്ങി കരഞ്ഞു എൻ അച്ഛൻ അന്നു
ജനലഴികളിൽ കൂടി ഞാൻ കണ്ടു
വെള്ള പുതച്ചു കിടക്കും മുത്തശ്ശിയെ
നിഛലം , നിശംബ്ദം , സ്വസ്ഥം
ആ മുഖം , ആ കണ്ണുകൾ .
ഓർത്തു ഞാൻ മുത്തശ്ശിയെ , പറഞ്ഞ
കഥകളെ , കൈ പിടിച്ചു നടന്ന
വഴികളെ , ആ കൈകളാൽ വാരിത്തന്ന
രുചി ഉള്ള ചോറു ഉരുളകളെ .
മുറുക്കി തുപ്പരുതെന്നു അച്ഛൻ
ശകാരിച്ചതും ആ കണ്ണുകൾ
ചുവന്നിരുന്നു നിറഞ്ഞിരുന്നു
എങ്കിലും പുഞ്ചിരിച്ചു മുത്തശ്ശി .
കലാനെത്താൻ കാലമടുത്തു ,
അവസാനമായി കണ്ണടച്ചു ,
കഴിഞ്ഞാൽ നീ ഈ രാമായണം
വായിക്കണം എൻ ആത്‌മ ശാന്തിക്കായി .
ഓർത്തു ഞാൻ ആ വാക്കിനെ ,
തിരഞ്ഞു നടന്നു രാമായണത്തെ ,
പുതുമയായി മോടി പിടിപ്പിച്ച ,
വീട്ടിൽ ഇതിഹാസങ്ങൾ പഴമയാണു പോലും .
മുത്തശ്ശിയെ ചിതയിലെടുക്കാൻ ,,
ആളെത്തി കാണാൻ ഉള്ളവർ കണ്ടു കൊൾക ,
ചുറ്റിലും ആളുകൾ അലമുറ ഇടുന്നു ,
മുത്തശ്ശിയോടുള്ള സ്നേഹത്തിനാലോ !!
ഇന്നും സ്വപ്നത്തിൽ മേഖ കൂട്ടത്തിൽ
കാണാറുണ്ടു ഞാൻ മുത്തശ്ശിയെ ,
രാമായണം വായിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല ,
എങ്കിലും പുഞ്ചിരിപ്പൂ എന്നെ നോക്കി .
കോപമില്ല , പരിഭവമില്ല ആ ,
മുഖത്തു സ്നേഹം മാത്രം .
ഇന്നെൻ കൈയിൽ ഉണ്ട് പഴകി ദ്രവിച്ച
മുത്തശ്ശിതൻ രാമായണം ഒരു ഓർമയായി .
Not connected : |
